22 februari
Onoverwinnelijk, succesvol, beter dan de rest. Niet de minste hashtags die ik mezelf heb opgeplakt. Ik voel me dan ook sterker dan ooit sinds ik dit plan ten uitvoer breng. Ik blaak van zelfvertrouwen. Ik ben de held in mijn eigen verhaal.
Tot gisteren. Want sinds vanochtend lig ik ziek op bed. Hoe is het mogelijk? Ik ben terug op aarde. De Man van Atlantis is vandaag een dood vogeltje onder de dekens.
Minder dan 24 uur geleden liep ik nog als een mannetje naar de waterrand. Borst vooruit. Het strand gedeeltelijk bevroren. Een scherpe oostenwind in mijn nek. Kouder dan dit wordt het niet, dacht ik. En toen moest ik het water nog in.
“Kijk hem eens gaan!” dacht ik bij mezelf.
“Kijk hem eens gaan!” zag ik alle dagjesmensen denken. Ze lopen met bontmutsen op en handschoenen aan langs de vloedlijn en houden in om mij voor te laten gaan. Met eerbied of weerzin volgen ze mij de zee in. Ik kan met goed fatsoen niet meer terug. Stel je voor: “Welnee, mensen, ik ga niet echt hoor! Ik kijk even rond.” Zo’n ‘Ik kijk even rond’ in de showroom van een autodealer.
Het water was fel, maar bekend terrein. Terug, vijftig meter over het strand met de oostenwind vol op mijn lijf, was dat te veel van het goede? Ik heb het niet gemerkt.
Maar nu heb ik wel de griep; als een vaatdoek voel ik me. En ik voel me genaaid. Koudwaterzwemmers bieden tegen elkaar op in elk artikel dat ik tegenkom:
“Ik ben al 25 jaar niet meer ziek geweest.”
“Griep? Ik weet niet wat het is.”
“Koorts? Nooit meegemaakt.”
En ik lig er al af na nog geen maand. Ik ben teleurgesteld. Het voelt als een nederlaag. Ik was op weg naar onsterfelijkheid, maar nog voor ik de straat uit ben lig ik op mijn gat. Het hele idee was om het immuunsysteem te versterken, om weerstand te bouwen, om het lichaam zelf genezend te maken. En kijk mij nu eens!
Nooit meer ziek, zwak of misselijk, het is te mooi om waar te zijn. Het is een illusie, althans in mijn geval. Vooralsnog.