29 september
De afgelopen week heb ik elke keer berichten achtergelaten op het steen voor de ingang van de strandtent. Tegen beter weten in, want het waaide steeds zo hard dat de tekst van water en zand al vervlogen was voordat ik boven op de boulevard was. Hij zal dus niets gezien hebben van de boodschappen die hem voor de voeten zijn geworpen vanaf een andere planeet. Maar het weerhield mij er niet van om steeds opnieuw een teken van leven achter te laten. Het werd een leuke uitdaging. Met het restje water in de bidon kan ik hooguit één woord schrijven en heb ik maar één kans. Het moet in een keer goed, er is geen backspace voorhanden.
Op maandag schreef ik: nihau, Chinees voor hallo. Dinsdag tekende ik een koffiekopje. Donderdag schreef ik 17⁰, de actuele temperatuur van het zeewater. En gisteren, vrijdag, Obama, want die was in Nederland.
Vandaag is het zaterdag, ik ben later en ik hoop hem weer te zien. Ik ben benieuwd of hij misschien toch iets van mijn flessenpost heeft gezien.
Ik zie hem pas wanneer ik het strand op loop. Hij is strandstoelen aan het afstapelen. Kennelijk verwacht hij enkele najaarszonaanbidders. Er zijn inderdaad mensen op het strand, maar het zijn wandelaars en ze hebben zich met sjaals en capuchons ingedekt tegen wind en kou. Het is mooi weer maar wel zo’n dag dat je in beweging moet blijven.
Blij hem te zien, loop ik zijn kant op. Hij kijkt op, niet onvriendelijk maar hij geeft geen blijk van herkenning. Ik trek haastig mijn begroeting in. Nu twijfel ik of ik wel op hem af moet lopen. Ineens is daar de gedachte dat hij mij vergeten is. Ik schrik. Ik heb elke dag aan hem gedacht, maar hij is mij allang vergeten! Het brengt me van mijn stuk. Weg goede bui, weg zelfvertrouwen, weg alles. Ik word overmand door groot en onverwacht verdriet. Ik aarzel, zet kleinere stappen en verleg dan abrupt mijn koers richting de vloedlijn. Zo passeer ik hem op een afstand van tien meter. Ik kijk voor mij uit en kan alleen maar denken dat mijn vriendschap een illusie is geweest. En hoe pijnlijk dat is.