28 maart
Als je, zoals ik, al een aantal jaren meedraait, dan gebeurt het dat je iets al eens eerder gezien of gehoord hebt. Steeds vaker eigenlijk. En het komt voor dat het moeilijk wordt om voor de zoveelste keer enthousiast te zijn. Steeds vaker. Zelfs over een idee dat je nota bene zelf eerder hebt bedacht.
De grumpy old man ligt op de loer. Jaren geleden sprak ik met een collega af: wanneer een van ons wordt zoals hij hier (Tegenover ons zat een man die heel veel over zichzelf vertelde, niet luisterde en alle ideeën onmiddellijk van tafel veegde met ‘Dat heb ik al eens gedaan daar-en-daar, dat gaat niet werken want..), dan waarschuwen we elkaar. Een early warning system. Dan neemt de ander de handelingsbevoegdheid over en wordt bewindvoerder. We hebben het ondertekend en het heeft jaren op het prikbord gehangen. Maar, oh noodlot, sinds een tijdje hangt het er niet meer en ook mijn collega van destijds is niet meer in de buurt om mij bij de les te houden
En nu zit ik aan een tafel op de zeventiende verdieping met uitzicht over de stad en om mij heen opdrachtgevers die op de een of andere manier steeds jonger lijken. En ik hoor mijzelf zeggen: ‘Dat heb ik eens gedaan; Leuk, maar let er wel op dat..’
Er is niemand die mij waarschuwt. Als de collega er was geweest dan had hij nu volgens afspraak ingegrepen, mij elegant terzijde geschoven en namens mij het woord gevoerd: ‘Joep vindt het een geweldig idee! Origineel ook, nooit eerder vertoond. Gaan we doen!’
Maar hij is er niet en ik ben verloren.
Alleen de zee kan mij redden. Want hoe vaak ik dit ook gedaan heb het afgelopen jaar (dit is misschien wel de honderdste keer), toch zie ik steeds wat anders. De lucht, het weer, het water. Neem vandaag: het waait, de zee is wild en de golven komen menshoog het strand opgerold. De zee wil spelen als een kat met een muis. En ik doe mee, want ik ben ook na honderd keer nog steeds een enthousiaste muis.